Van Ziekenfonds tot integreren tot Kerstmis: het blijft afwisselend hier in Spanje.
De vorige blog beloofde ik jullie mee te nemen in de ‘eenvoud’ van afspraken in het gezondheidscentrum.
Naar het Gezondheidscentrum (Centro de Salud)
Ik had dus al een SMS bericht ontvangen dat ik de Griepinjectie en de COVID injectie kon komen halen en bij navraag bleek dat Rina ook welkom was. Wij er naar toe. De afspraak stond op 10.30 uur dus wij, als goedopgevoede Hollanders melden ons om 10.15 uur. Wij werden naar boven gestuurd met de mededeling ‘Kamer 9’. Wij komen boven en wat zien we?
Een grote ruimte met stoelen, zo’n 14 deuren met een nummer en overal bordjes waarop staat dat je moet gaan zitten en wordt geroepen als je aan de beurt bent.
Kamer 9 was eigenlijk Kamer 1 maar over de 1 was een papier geplakt waar een 9 op stond.
Wij gingen zitten en wachten. En wachten. En wachten. En Wachten. En wachten. En….etc.
We zaten dus lang te wachten en er gebeurde van alles bij de
andere kamers maar bij kamer 9 gebeurde niets. Nou ja, niets: er kwamen steeds
meer mensen bij die blijkbaar ook een injectie moesten. Op een gegeven moment
ben ik eens gaan overleggen met de medewachters. Ja ze moesten ook een injectie,
ja ze vonden het ook lang duren, ja ze dachten ook dat er niemand in kamer 9
zat, nee, ze waren hier ook niet bekend. Ik had niet het idee dat er iemand actie
wilde ondernemen. En ja, dan doe ik dat wel. Iemand moet het doen. Ik heb even bedacht
wat ik wilde zeggen, een check gedaan in de vertaalapp en ik ben naar beneden
gelopen naar de balie. Ik in mijn beste Spaans, strenge stem, beet je nors
kijkend, verteld dat ik en zo’n 10 anderen boven zaten te wachten. Bij kamer 9.
De dame achter de balie gaf aan dat ik bij
kamer 9 moest zijn omdat daar de injecties gegeven werden. Daar had ik
geen zin in. Ik heb de dame verteld dat ik dat al wist en dat ik nu 45 minuten
zat te wachten. Ik gaf haar aan dat er niemand in kamer 9 was en dat ik op deze
manier morgen er nog zou zitten. De dame draaide zich om riep/zei iets tegen
een ander en keek vervolgens naar mij. Ik snapte er geen reet van. Hoewel ik van
haar non-verbale communicatie wel begreep dat ze mij een <weet ik veel
wat> vond. Met een handgebaar verwees ze mij naar boven.
Ik naar boven.
We zullen nooit weten of ik de held was maar binnen een paar
minuten kwam er iemand die kamer 9 binnen ging en op mijn vraag of zij de dame
van de injecties was antwoordde ze ‘Si’
met een brede glimlach. Yes!!! Eh Si!!!
De dame moest nog wel even de injecties optrekken en in de pc de communicatie bijwerken maar we kregen onze Covid injectie. Die zit er dus in!!
Dat was een belevenis; ook wel trots dat het in het Spaans is gelukt. Als je maar een beetje pissig bent gaat het best wel goed dat Spaans spreken!!
Een paar dagen later moesten we onze tijdelijke SIP kaarten omruilen voor de definitieve. Een bepaalde dame keek mij niet vrolijk aan. Ik heb haar het internationale recept gegeven: Una Gran Sonrisa!!!
In het Centro de Salud hangen overal bordjes zoals op bijgaande foto.
Als je de taal niet spreekt moet je dus een tolk meenemen. I
Ik weet niet of dat voor mij ook zo is maar ik toch maar een tolk geregeld voor een komende afspraak. Ik moet namelijk binnenkort medicatie hebben. (de voorraad uit Holland raakt op) De komende week heb ik die afspraak; er gaat een tolk mee (die uiteraard weer geld kost). In de volgende blog vertel ik jullie hoe het is geweest. Ik kan mij nauwelijks voorstellen dat die afspraak glad zal verlopen; maar wie weet…..(wordt vervolgd)
Overigens: wie ziet een fout op de foto?? Laat maar weten via info@rinaperry.es
Theater in het Cultuurhuis (casa de cultura)
Als je wilt integreren in een nieuw land zul je zelf stappen moeten ondernemen. Daarom dachten we maar eens naar het Casa de Cultura te gaan. Er was een muziekvoorstelling met daarbij ook nog dans. En…. De kaarten waren gratis. (integratie of niet, we blijven Hollanders)
Wij daar naar toe. Aanvangstijd was 19.00 uur. Met nadruk op was; Wij waren om 18.45 uur in de zaal, met nog zo’n 10 mensen. Om 18.58 uur begon het vol te stromen. Om 19.20 uur begon het. Viva España!!
Het programma werd in rap Spaans aangekondigd. Het ging zo snel dat we het al snel opgaven om proberen te begrijpen wat er werd gezegd. Echt niet te volgen. Maar we waren er en we wachtten rustig af. De aankondiging was over en op het dooie gemak werd de elektronische piano het toneel opgesjouwd. Twee standaarden met microfoons werden voor het koor (wat al klaar stond) geplaatst en de dirigent, in een slobberig pak met vouwen in broek en colbert, ging voor de groep staan en het feest begon.
Over de kwaliteit kan ik van alles zeggen maar zelf zing ik ook niet zo goed. Wat we zagen was een enthousiaste groep mensen die er plezier in hadden, hun best deden en het verschil tussen hard zingen en schreeuwen (nog?) niet erg door hadden. Een kniesoor die er op let. Tussen de liederen door werd er een soort ballet en flamenco dans opgevoerd. Was eigenlijk heel leuk om te zien. Het laatste lied was een lofzang op het dorp; of de pueblo zoals het officieel heet. (een stad is Ciudad, een pueblo is een kleine stad, groot dorp). We kennen de tekst nog niet maar we weten in ieder geval mee te blèren met “Oh Guardamar”!!!
Verder hebben we daar niemand gesproken. Na afloop vloog iedereen af op de Burgermeester (die vlak voor ons zat) dus die hebben we ook niet gesproken. Maar eerlijk gezegd zou ik niet weten wat ik ‘m moest vertellen. (Lees: kan vertellen)
Naar de markt in Rojales
In een eerdere Blog heb ik het gehad over de markt in Guardamar en dan met name de kaasboer. Goede Hollandse oude kaas tegen Spaanse prijs!!!. En druk altijd!! Je trekt een nummer en dan blijkt dat er nog 18 mensen voor je zijn. Vorige week was het weer zover. Ik had een nummertje gepakt en dacht “ we kunnen nog wel ff wat boodschappen doen”.
Zo gezegd zo gedaan. Helaas blek bij terugkomst dat mijn nummer al geweest was. Stond ik weer achteraan. We besloten om niet nog een keer te wachten maar om te kijken of de kaasboer ook in Rojales op de markt staat. Rojales is een (nog kleiner) dorp op een goede steenworp afstand van Guardamar. En ja hoor, toen we daar aankwamen zagen we de kaasboer direct staan. En helemaal niet druk!!! De hele markt was een stuk rustiger. De kaasboer herkende ons ook. Hij glimlachte gelukzalig (maar dat vul ik wel een beetje in ????). In ieder geval: bij grote drukte op Woensdag gaan we op Donderdag een dorp verder onze kaas halen.
Rojales is overigens best een leuk dorp.
Mooie muurschilderingen, rustig, leuke oude huisjes. En…….
Een heuse telefooncel (foto) . Alsof we in de middeleeuwen lopen. Wellicht zijn er lezers die niet weten wat een telefooncel is!? Schrijf naar info@rinaperry.es en we helpen je verder.
Mooie uitzichten
Onze familie kan ons uitzicht ondertussen wel uittekenen (denken ze) Maar wij genieten er echt iedere dag weer van. De zonsondergang is echt dagelijks anders en lijkt een wedstrijd in schoonheid met zichzelf te houden. Wat een genot om dat iedere avond weer te mogen zien. Om het af te leren plaats ik toch maar weer een foto er van ????
Kerst komt eraan!!
In Spanje begint het al volop kerst te worden. Nadat eerst die oude man met een baard op een schip naar Holland is gezet (ja, ook hier worden minderheden weggezet) laaft de Spanjaard zich aan de gedachte aan Kerst.
Kerststerren in de winkels en tuincentra; In het centrum van het dorp is de hoofdstraat al helemaal versierd met sfeerverlichting. En terwijl de mussen van het dak af vallen van de warmte hoor ik iemand in de verte zingen over zijn droom van een witte kerst. Niet om het een of ander, maar ik denk echt dat-ie kan blijven dromen.
Voor ons is het écht (nog) geen kerstgevoel. De zon en de temperatuur past niet bij onze gedachten aan kerst. Zal nog wel komen maar nu is ‘t er nog niet. Niet dat we dat erg vinden hoor. Liever in zwembroek op 1e kerstdag dan met een regenjas aan!!!. Bij ons in de straat komt de kerst ook langzaam op gang; wat kerstverlichting en kerstversiering her en der is zichtbaar. En om niet achter te blijven hebben wij een bak met kerststerren voor het raam gehangen.
Spaanse les
Afgelopen vrijdag zijn we voor het eerst naar Spaanse les voor extranjeros geweest. Een klas van 2 (Rina en ik) met 1 docent. Een soort van privéles dus. We dachten dat zal wel duur zijn. Niet dus. Hier in Spanje kun je voor 9 euro per uur les krijgen. Mt z’n 2-en is het dus 18 euro. Belachelijk weinig! Wanneer je ‘1 op 1’ les wil betaal je dus gewoon maar 9 euro. Ik begrijp niet hoe het kan.
Maar goed daar gaan we niet voor. We willen (beter) Spaans leren. De docent is een aardige gast die in het Engels / Spaans les geeft. Heel praktisch gericht. We leren ok direct over wat ‘normaal’ is in Spanje. (als we daar nog niet achter waren gekomen????). We gaan 2 maal in de week een uur. We zijn benieuwd wat het ons gaat brengen. We houden je op de hoogte!!
Tot zover weer deze keer. De volgende keer het vervolg van de serie “ Het Centro de Salud” en wat er nog meer op ons pad komt.
Adiós!!!