Een nieuwe blog: vandaag over onze ervaringen met de administratieve kant van het Spaanse ziekenfonds.

 

Nou dat was me wel weer een heftige periode sinds de vorige Blog. Nu we resident zijn kunnen we ons ook inschrijven bij het Spaanse Ziekenfonds. Dit doe je in het plaatselijke gezondheidscentrum.( Centro de Salud) Dat is een soort polikliniek waar laag-complexe acute zorg wordt verleend; huisartsen houden spreekuur, er wordt bloed geprikt, vaccinaties gegeven en vast nog veel meer maar zo ver gaat mijn Spaans nog niet. 

Het Centro de Salud in Guardamar

Maar goed, we hebben in Nederland via het CAK een s1 formulier gehad. Daarop stat dat we vanaf 11 augustus in Spanje verzekerd zijn. Nou, dat kun je vergeten! Hoewel men bij het CAK volhoudt dat dit zo is en de Europesche regelgeving dit ook voorschrijft is dit niet zo. Je moet eerst resident in Spanje zijn en dán kun je, uiteindelijk, een zogenaamde SIP kaart krijgen. Deze kaart geeft toegang tot het gezondheidszorgsysteem van Spanje.Alleen die SIP-kaart krijgen is nog even een dingetje. 

1^e poging in Centro de Salud Guardamar 

Op het Centro de Salud gemeld met ons S1 formulier. Het formulier wordt bekeken en de dame zegt: “ Ja maar ik moet nog een stempel hebben” O, zeg ik wat voor stempel. (ik denk, ik knal er wel ff een stempel op) Neeeeee, ze moest een stempel hebben van het INSS in Torrevieja. Ze geeft mij een kaartje met telefoonnummer om een afspraak daar te maken. Van een mevrouw die daar staat horen we dat een afspraak maken moeizaam gaat per telefoon, dat ze weigeren Engels te praten daar en dat je het best online een afspraak kan maken. Een tolk meenemen naar de afspraak is dan wel handig.

Pfffffff, denk je alle hobbels te hebben gehad. 

We hebben hulp gevraagd aan de Hollandse mensen van het bouwbedrijf die bij ons komen verbouwen. Komen we erachter dat we een Spaans telefoonnummer moeten hebben. Zonder Spaans telefoonnummer kun je geen afspraak maken. Frans en Duits telefoonnummer kan wel(?!)

Uiteindelijk zijn we terecht gekomen bij het buro wat ook onze residencia heeft geregeld. Aan hen de vraag gesteld om de afspraak te regelen voor ons en met ons mee te gaan.

Ondertussen hebben wij toch maar allebei een Spaans mobiel nummer genomen. Onze Hollandse nummers hebben (en houden) we ook. Dus we zijn gewoon via de bekende nummers te bereiken

 

De stempel halen in Elche (en niet in Torrevieja)

Het buro wat het voor ons zou regelen vraagt on afgelopen zondag om onze Spaanse nummers (!) om een afspraak voor ons te maken. Gelukkig hadden we die.

Maandagochtend om 8.00 uur krijg ik een sms van de INNS uit Elche. Ik heb een afspraak om 9.00 uur en Rina om 12.20 uur. In Elche? Je mag dus in elk kantoor van de INNS een afspraak maken; en in Elche was er genoeg plek. Tja, je moet het maar weten. 

Het was even haasten. Elche is niet zo ver (23 km) maar toch. We hebben snel alle benodigde papieren verzameld en zijn op weg gegaan. Het buro wat voor ons die afspraak had geregeld ging niet mee; Ze zeiden dat we het wel zouden redden als we alle papieren maar hadden. Eigenlijk hebben ze dus alleen een afspraak gemaakt voor ons. Hadden we zelf ook wel gekund, maar goed.

Ik heb ff flink door gereden en om precies 9.0 uur zijn we bij het gebouw van de INNS in Elche, maar nu de autp nog parkeren. Soms heb je geluk. Op een paar honderd meter was een plekje waar onze auto precies in paste. Daarna rennen naar het gebouw. 

Dat had niet gehoeven; De portier keek streng maar was aardig. Hij jad een lange lijst met namen; we stonden erop!! Hij hielp ons met nummertjes trekken uit een automaat en gaf aan dat we gewoon op onze beurt moesten wachten en bij het eerste nummertje (ik had 009 en Rina had 010) samen naar het loket moesten gaan. 

De wachtkamer met de zeer behulpzame portier

Zo gezegd  zo gedaan. We moesten 10 minuten wachten. Toen was 009 aan de beurt. 

Wij samen er op af. Niks aan de hand. Binnen 10 minuten hadden we ‘de stempel’ te pakken en konden we weer gaan. 

Aan de balie 

Weer terug naar huis en dan naar het Centro de Salud voor onze SIP kaart

 

2^e poging in Centro de Salud Guardamar

Wij melden ons weer eens met ons net verkregen papier bij het Centro de Salud. De dame achter de balie kijkt naar het papier en zegt: “Ik moet een Padron hebben”.

WAAAATTTTT!!!!!????

Het papier wat ik haar gaf heb ik net in Elche gehaald op vertoon van…….het Padron.

Hier wordt je toch compleet gestoord van??!!

Maar goed, gestoord of niet: regel is regel. We moeten een Padron hebben en zonder Padron geen SIP kaart. 

DUS: wij weer naar huis; Padron gepakt en weer terug naar Centro de Salud

 In het Centro de Salud viel mijn oog op dit bordje. "Wat zijn Aambeien?" {que son las hemorroides} Ik kreeg in ieder geval goed de schijt van hen. Zou het éen in verband staan met het ander?

3^e poging in Centro de Salud Guardamar 

Wij geven ons papier met stempel en Padron aan de dame achter de balie. En na een heleboel gegevens overnemen van die papieren reikt ze ons 2 kaartjes aan.

ONZE SIP_KAARTEN!!!!

Het zijn nog wel tijdelijke; de definitieve komen in 2 weken; Achterop staat wie de huisarts is; en hoe de verpleegkundige heet die aan ons gekoppeld is. Dat is ook leuk om te weten; we zouden niet weten wat we met die verpleegkundige moeten maar goed, we weten hoe hij/zij heet. 

En het systeem werkt!!! (ja echt, ook dát kan in Spanje)

Binnen 2 dagen krijg ik bericht dat ik de Griep en Covid inenting kan komen halen. Dit bericht komt per SMS (vandaar het moeten hebben van een Spaans nummer). Alleen Rina ontvangt niets.

Toch maar even vragen op het Centro de Salud: Dat was geen probleem; ze komt gewoon mee en dan krijgt zij ook gewoon de injecties. Zo simpel? Vraag ik. Ja, zo simpel is het antwoord.

 

Hoe simpel het was vertel ik in de volgende blog.

We zijn Resident in Spanje

 

Wanneer je je in Spanje wilt of gaat vestigen moet je je (zeker als je geen adres in , in ons geval Nederland, meer hebt) officieel vestigen. Dat noemen ze hier Resident worden. Daarvoor moet je dus een ‘residencia’ halen. Dat klinkt erg eenvoudig maar dat is het écht niet. Je moet daarvoor, naast een hoop papierwerk ook nog eens een afspraak maken op een politiebureau van de Nationale Politie. En die afspraak maken is een ware crime. Dus toen we ontdekten dat je dat ook via een bureau kon doen (waar je uiteraard voor betaalt) hebben we besloten dat te doen. 

Zoals bekend waren we hier op 11 augustus en op 23 oktober 2023 hebben we onze ‘residencia’ gehaald. Wij hebben ons laten helpen door Multiservice Costa Blanca. Wat prima ging! (https://www.facebook.com/MultiserviceCb/)

 

Maar voordat we zo ver waren….pffffff; Ik neem je even mee: 

We moesten voor 2 personen documenten verzamelen op het gebied van identificatie, inkomen en financiele buffer,  ziektekostenverzekering, inschrijving gemeente, getrouwd zijn en  eigendomsbewijs huis. Er moest ook nog een pasfoto bij. Formaat maakt niet uit. Als-ie maar lijkt.

Van alles een origineel en een kopie in tweevoud. 

Een origineel in tweevoud? Tja hoe doe je dat? Gewoon het origineel scannen en met en goede printer printen. Je ziet er geen barst van!

Maar goed, wij hadden dus ieder 2 stapels met documenten, bij elkaar een flink pak papier. Mocht je vinden dat er weinig bomen staan in Spanje dan weet je nu de reden. 

Maar dan ben je er nog niet. Je moet dus die afspraak hebben. En dan moet je nog iemand hebben die met je meegaat want je Spaans moet echt wel goed zijn. Het eerder genoemde bureau zorgde voor de afspraken en voor begeleiding.

We werden op 23 oktober 2023 om 10.00 uur en 12.00 uur verwacht in Benidorm. Benidorm is zo’n 85 km van ons vandaan. We zijn er niet bekend. Omdat we niet te laat wilden komen hebben we besloten een dag eerder al te gaan en daar te overnachten. Het mag wat kosten, geld maakt niet gelukkig en als je dood gaat kan je het toch niet meenemen: dus we boeken een hotel. 

Dat was serieus, echt een succes. 

Een hotel nét buiten het centrum (loopafstand van boulevard) en 5 minuten lopen van het politiebureau. 

Parkeren was nog even een dingetje. In Benidorm kun je zonder vergunning niet op straat parkeren. Het hotel had wel een parkeerplaats onder het gebouw. Die nemen we!! Dacht ik.  

Het was een typisch Spaanse parkeerplaats. Nummer 49, links in de hoek zei de receptioniste. Tja, vóóruit er in ging niet lukken omdat eruit komen dan lastig zou worden. Dus dan maar achteruit erin. Dat ging goed. Maar hoe kom ik nu mijn auto uit? Mijn deur stond bijna stijf tegen de muur. Ik heb dus geslapen in mijn auto.

Nee Grapje!!!

Ik ben via de passagiersstoel eruit gekropen. Toen moesten we de parkeergarage nog uit. Maar hoe?? Na enig zoeken zagen we een kastje waar we de ontvangen ingangstoken voor moesten houden. En ja hoor: sesam open u!! We konden eruit!!

 

Het hotel was heerlijk basic; 

2 bedden, 2 stoelen, terras met meubilair, badkamer en airco. Ontbijt was prima! En dus dicht bij het centrum.  Daarbij moet vermeld worden dat de receptioniste een super aardig vriendelijk behulpzaam hartelijk mens was (is). We hebben al vele hotels gezien in vele landen maar deze spant de kroon!!!  Bij het uitchecken kregen we nog een fles koud water mee voor onderweg. Super vriendelijk! We kunnen je dit hotel van harte aanbevelen. Ben je een luxebeest?? Dan niet gaan. Wij vonden het best voor maar 58 euro. Zoals gezegd geld moet rollen maar niet over de balk!!

 

Maar we gingen dus voor onze residencia. Op onze speurtocht naar het politiebureau, viel het ons al op dat er een soort van dranghekken bij het politiebureau stonden. Ook de bordjes met teksten als : hier opstellen (buiten dus) en wachten tot je naam wordt genoemd gaf ons al een beetje het gevoel van: we zien het wel. 

Je ziet het wel eens op TV : lange rijen van mensen die een belangrijk papier moeten hebben. We hadden wat visioenen. Op de foto staan de lange rijen er nog niet, maar geloof mij; ze waren er echt. (en niet voor Hotel Brasil, maar aan de overkant)

 

Maandagochtend waren we er op tijd. De medewerker van Multiservice Costa Blanca troffen we op de hoek van de straat. Een vriendelijke dame die perfect Spaans (ze is Spaanse, dus dat is niet vreemd) en goed Engels sprak. Zodra er een agent met een lijst met namen in t zicht was rende ze er op af , meldde ons aan en regelde ze dat we gewoon tegelijk naar binnen konden gaan. Niet direct want we waren niet alleen. Aan weerszijden van de toegangstrappen van het politiebureau vormde zich een lange rij. Met mensen van allerlei pluimage; Britten, Hollanders, Zuid Amerikanen, Chinezen en vast wel nog meer nationaliteiten. Niet allemaal voor residencia. Sommigen komen voor een NIE nummer (een soort BSN). Na een drie kwartier mochten we naar binnen. 

Onze begeleider ging als een bezetene onze papieren op volgorde leggen en daarna werden we geroepen. Eerst Rina. Van de hele stapel bekeek de agent haar paspoort, (origineel en kopie: verdomd ze waren hetzelfde!!) de papieren van het inkomen, de bankrekening en dat was het . Ik had niet de indruk dat de agent het begreep; alles was in het Nederlands. Onze begeleider had blijkbaar ook dat idee dus die ging in het Spaans aan het ratelen en alles werd goed bevonden. Rina kreeg haar originelen weer terug plus een groot deel van de kopiën en haar residencia werd gemaakt.

En toen was ik aan de beurt.

Niks bijzonders dit keer. Zelfs mijn pasfoto werd geaccepteerd. Ook uit mijn stapel werden een paar papieren geplukt. Zelfde als bij Rina. Weer de ratel van onze begeleider. En hoppa! Ik had ook mijn residencia. We hebben de agent vriendelijk bedankt en hebben het pand verlaten. De rij buiten was niet kleiner geworden!!! Wat geld lichter en een residencia rijker!! Nu kunnen we weer verder met nog een paar belangrijke stappen. Maar daar vertel ik een andere keer weer over.

nadat we afscheid hebben genomen van onze begeleider zijn we nog even de boulevard opgelopen. Het was er druk. Een ware grijze plaag!!! We hebben heerlijk op een terras gezeten en lekker rond gekeken. Voelden ons helemaal niet in Spanje. Je hoort bijna alleen maar Hollands praten.  Aan het eind van de ochtend zijn we de rust van Guardamar maar weer gaan opzoeken. Best leuk dat Benidorm, voor even.

BEJAARDENGYM


ZONSONDERGANG


EEN RUSTIGE MAANDAGOCHTEND

ZELFS DE 'DRANK'  IS HOLLANDS IN BENIDORM

Hier weer eens een blog van onze ervaringen en bevindingen. De laatste keer ging over de markt, wat nog steeds een wekelijkse belevenis is. Gewoon heerlijk mensen kijken en al Spaans pratend onze groenten, fruit en kaas inslaan. Bij de kaasboer zijn we al een soort van bekend bij de andere klanten; vandaag werden we zelfs aangesproken en gevraagd welk nummer we hadden. Niet uit bemoeizucht maar als hulp opdat we niet onze beurt zouden missen. Hoe aardig is dat!!!

Maar goed deze blog gaat niet over de markt maar over het verkeer. Want dat is ook écht een belevenis. Iedere dag en iedere keer weer.

Met de auto rijden waren we al wel een beetje gewend. De afgelopen jaren hadden we vaak (spaanse) huurauto's. Toch is er en verschil: De sticker van de verhuurmaatschappij zit niet meer op de auto en het lijkt wel alsof alle mede-weggebruikers denken  "oh dat is een spanjaard en die is even lomp als wij" . Want lomp zijn ze hoor! Links en rechts inhalen, op het (aller)laatste  moment stoppen bij de rotonde (zodat ik denk o je, die knalt door) en het toppunt:De binnenbaan van de rotonde nemen en dan zonder richtingaanwijzer rechtsafsaan en dan de auto die naast 'm rijdt gewoon afsnijden. Staat een boete op van 175 euro. Maar ja als je de Policia nodig hebt zie je ze niet (lijkt Holland wel :) ). Kortom in de auto weinig Spaanse Heren (m/v) gezien tot nu toe.

En zo hoort het: is toch niet zo moeilijk?


En dan op de fiets.....

Voordat ik hier iets over vertel moet je het volgende weten. In Spanje ben je verplicht buiten de bebouwde kom een fietshelm te dragen. Iedereen; dus niet alleen de kinderen zoals je in Nederland vaak ziet. Dat ziet er dan zo uit:











Alleen maar buiten de bebouwde kom. Mocht je in de bebouwde kom op je kop vallen, val je waarschijnlijk minder hard (?!)

In Spanje zijn er, soms,  fietspaden maar die hoef je niet te gebruiken

Met andere woorden je kunt overal fietsen (behalve op het voetpad) en je kunt ook overal fietsers tegenkomen.(ook op het voetpad)

 

Fietsers hebben een soort heilige status t.o.v. auto’s

Iedere Hollander zal zeggen: Ja, maar dat is in Nederland ook zo. Dat lijkt zo maar hier is t toch een stukkie anders.

 

De heilige status van fietsers betekent niet dat fietsers er maar op los fietsen. Het betekent wel dat je totaal niet bang hoeft te zijn voor auto’s, bussen en vrachtwagens. En dat is maar wat fijn in een land met weinig fietspaden (de Spanjaarden zelf zeggen heel trots dat er steeds meer bijkomen.).

 

Hoe werkt dat dan?

Dat is niet zo moeilijk hoor. Ten eerste moet iedere automobilist op een afstand van 1,5 meter een fiets benaderen. Dus achter ‘m blijven ‘hangen’  of passeren. Dat betekent dus allerlei voor ons gevoel rare situaties waarvoor wij als fietsers de ‘schuldige’ zijn.

Bijvoorbeeld

Onze straat is zo’n 800 meter lang. Tweerichting verkeer met een brede middenberm en de mogelijkheid om rechts te parkeren. Als je daar fietst is er, naar Hollandse begrippen, écht genoeg ruimte om met de auto een fietser te passeren. Naar Spaanse begrippen niet! Die 1,5 meter wordt niet gehaald. Dus met een beetje pech (of geluk) heb je de volle 800 meter een auto achter je fiets hangen. En geen spatbordkleven hè!!!! Ook achter je moet er minstens 1,5 meter afstand worden gehouden. Om eerlijk te zijn: als fietser is het hoogst irritant en gênant. Wij laten de auto’s zodra er ruimte is in de parkeervakken passeren. Vinden ze wel fijn. En wij ook!

 

Nog een voorbeeld:

Op de autoweg of provinciale weg. Daar mogen we ook fietsen. Sterker nog soms moet je daar fietsen want je wilt ergens heen en er zijn niet overal  fietspaden. 

Als het druk is met tegenliggers kunnen auto’s niet met een boog om je heen, dan ontstaat er dus file. Of ze minderen écht vaart voordat ze je passeren. Ook dat veroorzaakt file. 

MAAR: als fietser is het best veilig!!!

Alleen de rotondes is wel een beetje eng. Op zo’n rotonde is een Spanjaard toch een beetje een losgeslagen ‘ridder te paard’. Of hij heeft een rotondefobie en wil er zo snel mogelijk weer vanaf zijn. Op de rotonde gaat de o zo vriendelijke Spaanse automobilist soms gewoon in een waas helemaal los en snijdt andere auto's en ook de fietsers af.

Daar kun je als fietser maar éen ding aan doen: rechtop zitten en heel goed richting aangeven. Ik heb eerlijk gezegd de laatste weken vaker mijn hand/arm uitgestoken dan ik ooit in mijn leven gedaan heb. Het niet doen is dus met name op de rotonde erg gevaarlijk. Maar ook op straat bij gewoon afslaan is het wel handig. En als ik het doe kost het de automobilist (veel) punten als hij er niet op let.

 

Geen eerbied voor de fietser kost (veel) punten

In Spanje wordt gewerkt met een puntenrijbewijs. Je begint met een x aantal punten en bij bepaalde overtredingen krijg je naast een boete in geld ook een boete in punten. Als de punten op zijn is je rijbewijs waardeloos. Dan is er wel een mogelijkheid om het rijbewijs weer te halen. Na 6 maanden zonder rijbewijs mag je dan weer examen doen. En weer opnieuw beginnen. 

Maar goed, de verklaring voor de verering van fietsers is hiermee wel gegeven; voor het gedrag op de rotonde echter niet. Het enige wat ik weet is dat een overtreding op de rotonde minder punten (en geld) kost dan een fietser voor z’n ‘jeweetwel’ rijden. Bij dat laatste ben je namelijk in éen klap al je punten kwijt.

 

En toch fietsen de Spanjaarden niet écht veel

Ik weet niet waarom maar je ziet niet veel Spanjaarden op de fiets. Wel van die stepjes die loeihard gaan of af en toe een bromfiets. Maar fietsen? Dat dan weer niet. 

Grappig is dan weer wel dat wij vaak de enige fietser in de drukke(re) hoofdstraat van het dorp zijn en dus ook de oorzaak van de lange file aldaar (als wij daar zijn). We worden op die manier ook een beetje bekend. Toen we vorige week na een dorpsbijeenkomst ter ere van de en of andere heilige op de fiets naar huis gingen waren we ook écht de enigen. We hadden veel bekijks; sommigen herkenden ons (en wij hen) van de markt. En zo zie je maar, integratie in een nieuwe leefomgeving heeft vele aspecten en kan op vele manieren.

 

Conclusie

Is de Spanjaard een Heer (m/v) in het verkeer. Het antwoord ia Ja/Nee. Als het uitkomt (lees: gevolgen heeft) is hij/zij het zeker en anders niet.

Dit is het voor deze keer. Volgende week komt de eerste groep familie naar hier toe. Dus dan zeker geen nieuw verhaal. De week daarna weer wel en wie weet wat we nog gaan zien of wat ons opvalt de komende week.

Voor nu Hasta Luego!

Woensdag is Marktdag in Guardamar del Segura. En dat moet je niet onderschatten! Van heinde en ver komt men naar de markt. En wij gaan dus ook. Op de fiets of lopend. Maar fietsen is wel makkelijk als je een tas met boodschappen hebt.Op weg naar de markt hoef je alleen maar de stroom mensen en auto's (en soms fietsen) te volgen. Iedereen is op weg naar de aanbiedingen op het gebeid van kleding, schoenen, vloerkleden, tassen, groente, fruit, vlees en kaas, planten, bloemen en verdere goedbedoelde rotzooi waarvan wij  in ieder geval het afgelopen jaar auto's vol richting kringloop en afvalstort hebben gebracht.

Maar goed, de markt. Net als andere markten heeft deze markt dius een grote aantrekkingskracht op mensen. En ook op ons; het is er gezellig; gemoedelijk. Niemand heeft haast (zoals altijd in Spanje) en een heleboel (nuttige) dingen zijn er nog goedkoop ook.

Een bakkie doen kan er ook nog. Je zit op een plastic stoel op een terras wat een kruising is tussen een campingkroeg en een dorpsplei waar een voetbalwedstrijd wordt gekeken. De bediening iwordt vaak uitgevoerd door een jongere waarvan de ouders overduidelijk de 'baas' zijn van de 'foodtruck' van waaruit het eten en drinken worden geregeld. De jongere bediening heeft er niet altijd zin in en laat dit ook duidelijk blijken. Maar dat mag de pret niet drukken. De koffie is goed en voor Hollanders voelt het als bijna gratis als je 2 euro 40 betaalt voor 2 kopjes koffie.

Wij gaan voor kaas en groente en fruit naar de markt. De kaas is hollandse oude kaas tegen een prijs waar je het in Nederland niet voor krijgt. (goedkoper dus hier) Niet voor de prijs mar omdat het lekker is nemen we het. En hoewel we vinden dat we ons moeten aanpassen is het leven ook weer geen strafkamp. Dus: de kaas is lekker en dus kopen we het. De groente en fruit is van goede kwaliteit en zéer betaalbaar. Wel ff wennen hoor: een plastic zakje in je handen gedrukt krijgen en zelf je appels, peren, sinaasappels, etc pakken. Als je iets zonder een plekje eraan zoekt moet je goed zoeken. Het is niet zoals in Nederland waar het fruit er zo goed uit moet zien dat je denkt dat het eerst een botox behandeling heeft gehad. Neen, hier zit er wel eens een butsje aan, een plekje op of een deukje in. Dat went en smaakt minstens even goed. 

We zien ook voor ons vreemd fruit; Als we vragen wat het is en hoe het smaakt mag je gewoon proeven, zonder verplichting om te kopen!!! We genieten ervan!!

Nog even over de kaaskraam. De kaaskraam is een soort foodtruck met vleeswaren  en kaas gerund door (we denken) een echtpaar. De vrouw klets 5 kwartier in het uur en werkt ook tegelijker tijd hard door. En we horen haar steeds vragen "Algo más?". Als we nog niet wisten wat dit betekent, weten we het nu.
De mannelijke hleft kijkt vriendelijk, zegt weinig en werkt. Doorwerken is veel gezegd. Laten we zeggen dat de verhouding in klanten helpen vrouw/man 1,8/1 is. En het is er altijd druk!!Er hangt een nummertjes apparaat. De eerste keer wisten we dat niet..... Dan wacht je lang.
De tweede keer nummertje getrokken en wachten......duurt ook lang. De derde keer, nummertje getrokken, boodschappen doen, koffie drinken en terug : nog 5 wachtenden voor ons waarvan er 3 niet kwamen opdagen (die zaten nog op het 'terras' [?]). Dan ben je snel aan de beurt!! En natuurlijk bestellen we in het Spaans. Het echtpaar kan geen Engels vermoeden we. gelukkig maar, dat dwingt ons om in het Spaans te praten. 

Het wachten is overigens helemaal niet erg; Je ziet nog eens wat mensen en je knt lekker oefenen met luisteren naar het Spaans. Zo ga je steeds meer begrijpen. Perry staat altijd met z'n iphone klaar om óf een foto te nemen óf iets op te zoeken in Google translate. Want we moeten tóch die Spaanse taal begrijpen!!.

Tot zover het verhaal van de markt.  Hieronder nog een paar foto's ervan.

Straatplukken is in 'onze' straat een activiteit die door veel mensen wordt uitgevoerd. 'Onze' tussen aanhalingstekens omdat het eigenlijk onze straat niet is.

"Onze'  straat

Met de fruitbomen

Vanaf ons terras kijken wij erop maar ons adres is een andere straat. (om maar volledig te blijven). Maar goed straatplukken dus.De straat waar we op uitkijken heeft veel 'groen'  langs de kant staan. Wij wisten van niets; het was voor ons 'groen' met als functie 'groen' en als uitkijk 'groen'. Gewoon 'groen uitzicht'.

Dachten we.......

Ons 'groen'  is namelijk een woud van fruitbomen. Vijgen en Granaatappelen groeien er als vijgen en granaatappelen (om niet als kool te zeggen) en voor een heleboel mensen is dat blijkbaar een goede reden om 'onze' straat van  's ochtends vroeg tot 's avonds laat te bezoeken en aan de pluk te gaan.


Even er in klimmen


Zo, ik ben boven


'Vette' opbrengst


En zo zien we dat éen en dezelfde boom wel 10 maal per dag wordt bekeken, beklopt, beklommen en jawel hoor ook de 10e plukt er nog wat uit. Ze komen lopend, op de fiets, met de auto(!), plastic zakken bij zich en plukken maar.


Het zien niet alleen mannen die straatplukken

Wij hebben het ook gedaan!!! Maar ja, hoe weet je of een vijg of granaatappel rijp is?
Als je 'm proeft!!! BLJY%$^()&##DO ==> zo smaakte die. We hebben het maar niet mere geprobeerd. We kochten ze op de markt. Vijgen 1,50 euro de kilo, Granaatappelen 2,00 euro de kilo. Die van 'onze' straat laten we aan de straatplukkers.

Misschien kunnen ze het niet betalen dachten we. Hoewel sommigen toch wel met een erg mooie auto komen. Maar goed, wij kopen ze wel en hebben plezier aan de 'toestroom' van straatplukkers. En soms roepen we (zachtjes) Hé, doorlopen!!! Die boom is al 10 x aangevallen vandaag. En Perry maakt foto's; leuk onderwerp voor een miniserie: De Straatplukkers.